شمیم ادب
علمی،آموزشی،فرهنگی،اجتماعی

۱ــ طاعت آن نیست که برخاک نهی پیشانی صدق پیش آر که اخلاص به پیشانی نیست . ۲ــ چند گویی که به پیری رسم و توبه کنم چه کنی گر به جوانی به لحد درمانی. ۳ــ تا که از جانب معشوقه نباشد کششی کوشش عاشق بیچاره به جایی نرسد ۴ــ اگر ز نان شکم آدمی نباشد سیر حد یث و موعظه در وی نمی کند تاثیر ۵ــ اشتباهی که همه عمر پشیمانم کرد اعتمادی است که بر جمله ی مردم کردم . ۶ــ هر ذره که در خاک زمینی بودست پیش از من و تو تاج ونگینی بودست گرد از رخ نازنین به آزرم فشان کان هم رخ خوب نازنینی بودست ۷ــ در کارگه کوزه گری رفتم دوش دیدم دو هزار کوزه گویا و خموش ناگاه یکی کوزه بر آورد خروش کو کوزه گر و کوزه خر و کوزه فروش ؟ ۸ــ آن قصر که بر چرخ همی زد پهلو بر درگه او شهان نهادندی رو د ید یم که بر کنگره اش فاخته ای بنشسته همی گفت که کو کو کو کو ۹ ــ تا که بودیم نبودیم کسی کشت ما را غم بی هم نفسی تا که رفتیم همه یار شدند خفته ایم و همه بیدار شدند قدر آیینه بدانید چو هست نه در آن روز که افتاد وشکست ۱۰ــ صد بار بدی کردی و دیدی ثمرش راخوبی چه بدی داشت که یک بارنکردی ۱۱ــ صدها فرشته بوسه بر آن دست می زنند کز کار خلق یک گره ی بسته وا کند ۱۲ــ جهانی راتوانی از محبت یار خود سازی محبت کن که دشمن از محبت یار می گردد ۱۳ــ تا جوانی و تندرستی هست آید اسباب هر مراد به دست ۱۴ــ دل ویرانه عمارت کردن خوشتر از کاخ بر افراشتن است ۱۵ــ مرا به طبیعت خود یک نگاه مهمان کن اگر چه لایق آن نیستم تو احسان کن ۱۶ــ ما بدان مقصد عالی نتوانیم رسید هم مگر پیش نهد لطف شما گامی چند ۱۷ــ رشته ای بر گردنم افکنده دوست می کشد هر جا که خاطر خواه اوست ۱۸ــ نظر به کار مفیدم نمی نماید کس هزار دیده نگهبان یک خطای من است ۱۹ــ نخست فلسفه قتل شاه دین حسین این است که مرگ سرخ به از زندگی ننگین است نه ظلم کن به کسی نه زیر بار ظلم برو که این مرام حسین است ومنطق دین است ۲۰ ــ آتش بگیر تا که بدانی چه می کشم احساس سوختن به تماشا نمی شود




تاریخ: یک شنبه 1 بهمن 1391برچسب:,
ارسال توسط حميدرضارضايي

متنی از  دانش اموز عزیزم علی صادقی از مدرسه راهنمایی شاهد هدایت زرین شهر   سوم الف

گفتند:کلاغ ،شادمان گفتم :پر................ گفتند:کبوترانمان ،گفتم :پر

                                    گفتند :خودت، به اوج اندیشیدم..............در حسرت رنگ آسمان گفتم:پر

                                    گفتند:مگرپرنده ای؟خندیدم................گفتند: توباختی ومن رنجیدم

                                  در بازی کودکان فریبم دادند...............احساس بزرگ پر زدن را چیدم

                                    آن روز به خاک آشنایم کردند.............از نغمه ی پرواز جدایم کردند

                                   آن باور آسمانی از یادم رفت.............در پهنه ی این زمین رهایم کردند

                                   گفتند:پرنده،گریه ام را دیدند..............دیوانه ی خاک بودم و فهمیدند

                                    گفتم که نمی پرد،نگاهم کردند..............بر بازی اشتباه من خندیدند

 

                                                                                                 دی ماه91

 




تاریخ: چهار شنبه 20 دی 1391برچسب:,
ارسال توسط حميدرضارضايي

  بگو از همت این هیئت ماست                          که در این فصل پیدا میشود ماست

ز سعی و فکر آن دانا وزیرست                           که سالم تر غذا نان و پنیرست

از آن با کله در کار اداره                                      فرنگی ها نمایند استعاره

ز بس داناست آن یک در وزارت                           برند اسم شریفش با طهارت

فلان یک دیپلم اصلاح دارد                                 ز سر تا پای او اصلاح بارد...

شب و روز آن یکی قانون نویسد                        ببیند هرچه گه کاری بلیسد

کثافت کاری پیشینیان را                                    نگویم تا نیالایم دهان را

از آن روزی که این عالی مقامست                     تمام آن کثافت ها تمامست

مقدس زاده اند از مادر خویش                           گناهست ار کنی مرغانشان کیش

یقیناً گر ز بی چیزی بمیرند                                به رشوت از کسی چیزی نگیرند

به جز شهریه مقصودی ندارند                            به هیچ اسم دگر سودی ندارند

فقط از بهر ماهی چند غازست                           که این بیچاره ها را چشم بازست

غم ملت ز بس خوردند مُردند                              ورم کردند از بس غصه خوردند

 

 

 

 

 




تاریخ: شنبه 16 دی 1391برچسب:,
ارسال توسط حميدرضارضايي

- به چشمی اعتماد کن که به جای سیما،به نهاد تو می نگرد

به دلی دل بسپار که جای تهی برایت داشته باشد 

و دستی را بپذیر که باز شدن را بهتر از مشت شدن بداند

- هوس بازان کسی را که زیبا می بینند، دوست دارند

اما عاشقان کسی را که دوست دارند، زیبا می بینند

- هنگامی که در زندگی به یک در بزرگ می رسی، نترس و نا امید نشو

چون اگر بنا بود در باز نشود، جای آن دیوار می گذاشتند

- آنچه که هستی، هدیه خداوند است

آنچه که خواهی شد، هدیه تو به خداوند

پس بدون همانند باش

آزاده ترین دل ها دلی است که اندیشه آزار دیگران در آن نباشد

- بدبختی تنها در باغچه یی که خودت کاشته ای می روید

- آنگاه که زندگی برایت بسیار دشوار شد

به یاد بیاور که دریای آرام، ناخدای قهرمان نمی سازد

- هر اندیشه شایسته، به چهره ی آدمی زیبائی می بخشد

- اعتماد پذیر بودن، ارزشمند تر از دوست داشتنی بودن است

- نگو، شب شده است،  بگو،  بامداد در راه است

 

 




تاریخ: شنبه 16 دی 1391برچسب:,
ارسال توسط حميدرضارضايي

 باز بوی باورم خاکستریست

صفحه های دفترم خاکستریست

پیش از اینها حال دیگر داشتم
هر چه می گفتند باور داشتم


پیرها زهر هلاهل خورده‌اند
عشق ورزان مهر باطل خورده‌اند

باز هم بحث عقیل و مرتضی ست
آهن تفدیده‌ی مولا کجاست

نه فقط حرفی از آهن مانده است
شمع بیت المال روشن مانده است

نه فقط حرفی از آهن مانده است
شمع بیت المال روشن مانده است

دست ها را باز در شبهای سرد
ها کنید ای کودکان دوره گرد

مژدگانی ای خیابان خوابها
می رسد ته مانده بشقابها

در صفوف ایستاده بر نماز
"ابن ملجم‌"ها فراوانند باز


سر به لاک خویش بردید ای دریغ
نان به نرخ روز خوردید ای دریغ


گیر خواهد کرد روزی روزی‌ات
در گلوی مال مردم خوارها


من به در گفتم و لیکن بشنوند
نکته‌ها را مو به مو دیوارها


با خودم گفتم تو عاشق نیستی
آگه از سر شقایق نیستی

غرق در دریا شدن کار تو نیست
شیعه‌ی مولا شدن کار تو نیست

نه فقط حرفی از آهن مانده است 
شمع بیت‌المال روشن مانده است

نه فقط حرفی از آهن مانده است 
شمع بیت‌المال روشن مانده است

دست‌ها را باز در شبهای سرد
ها کنید ای کودکان دوره گرد

مژدگانی ای خیابان خوابها
می رسد ته مانده بشقابها

در صفوف ایستاده بر نماز
"ابن ملجم"‌ها فراوانند باز


سر به لاک خویش بردید ای دریغ
نان به نرخ روز خوردید ای دریغ

گیر خواهد کرد روزی روزی‌ات
در گلوی مال مردم خوارها

من به در گفتم و لیکن بشنوند
نکته ها را مو به مو دیوارها

 




تاریخ: سه شنبه 12 دی 1391برچسب:,
ارسال توسط حميدرضارضايي

 

 

 

در نهانخانه ی جانم گل یاد تو درخشید

باغ صد خاطره خندید

عطر صد خاطره پیچید

 

یادم آمد که شبی با هم از آن کوچه گذشتیم

پرگشودیم و در آن خلوت دلخواسته گشتیم

ساعتی بر لب آن جوی نشستیم

تو همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت

من همه محو تماشای نگاهت

 

آسمان صاف و شب آرام

بخت خندان و زمان رام

خوشه ماه فرو ریخته در آب

شاخه ها دست برآورده به مهتاب

شب و صحرا و گل و سنگ

همه دل داده به آواز شباهنگ

 

یادم آید : تو به من گفتی :

از این عشق حذر کن!

لحظه ای چند بر این آب نظر کن

آب ، آئینه ی عشق گذران است

تو که امروز نگاهت به نگاهی نگران است

باش فردا ،‌ که دلت با دگران است!

تا فراموش کنی، چندی از این شهر سفر کن!

 

با تو گفتم :‌

"حذر از عشق؟

ندانم!

سفر از پیش تو؟‌

هرگز نتوانم!

روز اول که دل من به تمنای تو پر زد

چون کبوتر لب بام تو نشستم،

تو به من سنگ زدی من نه رمیدم، نه گسستم"

باز گفتم که: " تو صیادی و من آهوی دشتم

تا به دام تو درافتم، همه جا گشتم و گشتم

حذر از عشق ندانم

سفر از پیش تو هرگز نتوانم، نتوانم...!

 

اشکی ازشاخه فرو ریخت

مرغ شب ناله ی تلخی زد و بگریخت!

اشک در چشم تو لرزید

ماه بر عشق تو خندید،

یادم آید که از تو جوابی نشنیدم

پای در دامن اندوه کشیدم

نگسستم ، نرمیدم

 

رفت در ظلمت غم، آن شب و شب های دگر هم

نه گرفتی دگر از عاشق آزرده  خبر هم

نه کنی دیگر از آن کوچه گذر هم!

بی تو اما به چه حالی من از آن کوچه گذشتم!

 

                    "فریدون مشیری"




تاریخ: سه شنبه 12 دی 1391برچسب:,
ارسال توسط حميدرضارضايي

 

بی خبر از همدگر آسوده خوابیدن چه سود                 بر مزار مردگان خویش نالیدن چه سود

 زنده را تا زنده است باید به فریادش رسید              ورنه برسنگ مزارش آب پاشیدن چه سود

زنــــــــده را تا زنده است قدرش بدان                 ورنه برروی مزارش کوزه گل چیدن چه سود

 زنــــــــده را در زندگی دستش بگـیر                    ورنه مشکی از برای مرده پوشیدن چه سود

با محبــــت دســـــت پیران را ببوس                  ورنه برروی مزارش تاج گل چیدن چه سود

یک شبی با زنده ای غمــــــخوار باش                 ور نه بر روی مزارش زار نالیدن چه سود

 تا زمانی زنده ایم از همدگر بیگانه ایم                    در عزاها روی بوسیــــــــدن چه سود

 گر توانی زنده ای را شــــــــاد کن                    در عزا عطر و گلاب ناب پاشیدن چه سود

 از برای سالمندان یک گل خوشبوببر                    تاج گلها در کنار همدگر چیدن چه سود

 گر نرفتی خانـــــــه اش تا زنده بود                     خانه صاحب عزا شبها خوابیدن چه سود

 گر نپرسی حال من تا زنــــــــده ام                  گریه و زاری به مرگم آه ونالیدن چه سود

 سال ها عید آمد و رفت و نکردی یاد من                جای خالی مرا در خانه ام دیدن چه سود

 گر نکــــــــــردی یاد من تا زنده ام                  سنگ مرمر روی قبرم فخربالیدن چه سود

 




تاریخ: یک شنبه 10 دی 1391برچسب:,
ارسال توسط حميدرضارضايي

        

كاش مي شد که كسي مي آمد 

اين دل خسته ما را مي برد
چشم ما را مي شست 
راز لبخند به ما مي آموخت 
كاش مي شد كه غم و دلتنگي 
راه اين خانه ما گم مي كرد
و دل از هر چه سياهي است رها مي كرديم 
و سكوت 
جاي خود را به هم آوايي ما مي بخشيد
و كمي مهربانتر بوديم
كاش مي شد دشنام ،
جاي خود را به سلامي مي داد
گل لبخند به مهماني لب مي برديم 
بذر اميد به دشت دل هم
كسي از جنس محبت غزلي را مي خواند
و به يلداي تنهايي و زمستاني هم 
يك بغل عاطفه گرم به مهماني دل مي برديم
كاش مي شد مزه خوبي را 
مي چشانديم به كام دلمان
كاش ما تجربه اي مي كرديم
شستن اشك از چشم بردن غم از دل هم دلي كردن را 
كاش مي شد كه كسي مي آ مد 
باور تيره مارا مي شست 
و به ما مي فهماند 
دل ما منزل تاريكي نيست
اخم بر چهره بسي نازيباست 
بهترين واژه همان لبخند است
كه زلبهاي همه دور شده است 
كاش مي شد كه به انگشت نخي مي بستيم
تا فراموش نگردد كه هنوز انسانيم
كاش مي شد كه شعار جاي خود را به شعوري مي داد
تا چراغي گردد دست انديشه مان
كاش مي شد كه كمي آيينه پيدا مي شد
تا ببينيم در آن صورت خسته اين انسان را
كاش پيدا مي شد دست گرمي كه تكان بدهد 
تا كه پيدا بشود خاطره آن پيمان
و كسي مي آ مد و به ما مي فهماند 
از خدا دور شده ايم
كاشكي" واژه درد آور اين دوران است
كاشكي" جامه مندرس اميدي است كه تن حسرت خود پوشانيم
كاش مي شد كه كمي ، لااقل قدر وزن پر يك شاپرك
ما مسلمان بوديم





تاریخ: یک شنبه 10 دی 1391برچسب:,
ارسال توسط حميدرضارضايي

 

 

 

 

نه تو می مانی و نه اندوه
    و نه هیچیک از مردم این آبادی...
        به حباب نگران لب یک رود قسم،
      و به کوتاهی آن لحظه شادی که گذشت،
غصه هم می گذرد،
     آنچنانی که فقط خاطره ای خواهد ماند...
لحظه ها عریانند.
به تن لحظه خود، جامه اندوه مپوشان هرگز




تاریخ: یک شنبه 10 دی 1391برچسب:,
ارسال توسط حميدرضارضايي

 اولین روز دبستان بازگرد
کودکی ها، شاد و خندان باز گرد


باز گرد ای خاطرات کودکی
بر سوار اسب های چوبکی

خاطرات کودکی زیباترند
یادگاران کهن مانا ترند

درسهای سال اول ساده بود
آب را بابا به سارا داده بود

درس پند آموز روباه و خروس
روبه مکار و دزد و چاپلوس

روز مهمانی کوکب خانم است
سفره پر از بوی نان گندم است

کاکلی گنجشککی باهوش بود
فیل نادانی برایش موش بود

با وجود سوز و سرمای شدید
ریز علی پیراهن از تن می درید

تا درون نیمکت جا می شدیم
ما پر از تصمیم کبری می شدیم

پاک کن هایی ز پاکی داشتیم
یک تراش سرخ لاکی داشتیم

کیف مان چفتی به رنگ زرد داشت
دوش مان از حلقه هایش درد داشت

گرمی دستان مان از آه بود
برگ دفترها به رنگ کاه بود

مانده در گوشم صدایی چون تگرگ
خش خش جاروی با پا روی برگ

همکلاسی های من یادم کنید
باز هم در کوچه فریادم کنید

همکلاسیهای درد و رنج و کار
بچه های جامه های وصله دار

بچه های دکه سیگار سرد
کودکان کوچک اما مردِ مرد

کاش هرگز زنگ تفریحی نبود
جمع بودن بود و تفریقی نبود

کاش می شد باز کوچک می شدیم
لااقل یک روز کودک می شدیم

یاد آن آموزگار ساده پوش
یاد آن گچ ها که بودش روی دوش

ای معلم نام و هم یادت به خیر
یاد درسِ آب و بابایت به خیر

ای دبستانی ترین احساس من
بازگرد؛ این مشق ها را خط بزن




تاریخ: شنبه 9 دی 1391برچسب:,
ارسال توسط حميدرضارضايي

 

 

دوباره باز خواهم گشت

نمی دانم چه هنگام ، از کدامین راه

ولی یکبار دیگر ،  باز خواهم گشت

و چشمان تو را ، با نور خواهم شست

و از عرش خداوندی ، شما را هدیه های تازه خواهم داد

به لب های فرو بسته ، امید خنده خواهم داد

به دیوار حریم عشق ، یکبار دگر ، من تکیه خواهم زد

به گندم ، من حدیث نو شکفتن ، یاد خواهم داد

به شمع روشن محفل ، رموز همنشینی با پر پروانه را ، من یاد خواهم داد

گل نرگس به دشت مهربانی ، هدیه خواهم برد

کمرهای خمیده از شقاوت ،  راست خواهم کرد

برای فهم زیبایی ، دوباره واژه خواهم ساخت

دوباره مزه لبخند را ،  من بر لبان خشک خواهم راند

                                                    

نگاه مهربانانه ، امید گرمی خانه

رسوم عشق ورزی را ،  دوباره زنده خواهم کرد

برای قفل لب هاتان ، برای فتح دل هاتان ، کلید تازه خواهم داد

برای سر نهادن ، تا سحر بگریستن ، آنک هزاران شانه خواهم داد

به مردم بانگ خواهم زد:

هلا ای عاشقان خسته نومید ، به پیش آرید دفترهای مشق زندگانی را

که من سر مشق های تازه خواهم داد

برای صبح فردا ، مشقتان این است

هزاران بار بنویسید ، آزادی ، محبت ، عشق

و یکصد بار بنویسید ، انسان بنده حق است

و بنویسید ، رنگ آسمان آبی است

سیاهی ها  ز دفترهای قلب خویش برگیرید

کنون با خط خوش ، زیبا

در اوراق سفید قلبتان این جمله را صد باره بنویسید

خدا نور است ، زیبایی است

خدا آزادگی را دوست می دارد

images (28).jpg

دوستان وهمکاران گرامی تا فرصتــــی دگـــر اورا سپـــــــــــاس شمــــــــــا را بـدرود.

آرزومند شادکامی تان

 




تاریخ: جمعه 8 دی 1391برچسب:,
ارسال توسط حميدرضارضايي

کــوچـــه

اثری ماندگار از زنده یاد فریدون مشیری

بی تو، مهتاب‌شبی، باز از آن کوچه گذشتم،
همه تن چشم شدم، خیره به دنبال تو گشتم،
شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم،
شدم آن عاشق دیوانه که بودم.

در نهانخانة جانم، گل یاد تو، درخشید
باغ صد خاطره خندید،
عطر صد خاطره پیچید:

یادم آمد که شبی باهم از آن کوچه گذشتیم
پر گشودیم و در آن خلوت دلخواسته گشتیم
ساعتی بر لب آن جوی نشستیم.

تو، همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت.
من همه، محو تماشای نگاهت.

آسمان صاف و شب آرام
بخت خندان و زمان رام
خوشه ی ماه فرو ریخته در آب
شاخه‌ها دست برآورده به مهتاب
شب و صحرا و گل و سنگ
همه دل داده به آواز شباهنگ

یادم آید، تو به من گفتی:
از این عشق حذر کن!
لحظه‌ای چند بر این آب نظر کن،
آب، آیینة عشق گذران است،
تو که امروز نگاهت به نگاهی نگران است،
باش فردا، که دلت با دگران است!
تا فراموش کنی، چندی از این شهر سفر کن!

با تو گفتم:‌ حذر از عشق!؟ ندانم!
سفر از پیش تو؟ هرگز نتوانم،نتوانم!

روز اول، که دل من به تمنای تو پر زد،
چون کبوتر، لب بام تو نشستم
تو به من سنگ زدی، من نه رمیدم، نه گسستم،

باز گفتم که : تو صیادی و من آهوی دشتم
تا به دام تو درافتم همه جا گشتم و گشتم
حذر از عشق ندانم، نتوانم!

اشکی از شاخه فرو ریخت
مرغ شب، ناله ی تلخی زد و بگریخت

اشک در چشم تو لرزید،
ماه بر عشق تو خندید!

یادم آید که : دگر از تو جوابی نشنیدم
پای در دامن اندوه کشیدم.
نگسستم، نرمیدم.

رفت در ظلمت غم، آن شب و شب‌های دگر هم،
نه گرفتی دگر از عاشق آزرده خبر هم،
نه کنی دیگر از آن کوچه گذر هم


بی تو، اما، به چه حالی من از آن کوچه گذشتم!

 

 




تاریخ: یک شنبه 26 آذر 1391برچسب:,
ارسال توسط حميدرضارضايي

 

 

هوا دلگیر ، درها بسته ، سرها در گریبان ، دستها پنهان
نفسها ابر ، دلها خسته و غمگین
درختان اسکلتهای بلور آجین

http://ahange-del.persianblog.ir/

زمین دلمرده ، سقف آسمان کوتاه
غبار آلوده مهر و ماه
زمستان است

 




تاریخ: یک شنبه 26 آذر 1391برچسب:,
ارسال توسط حميدرضارضايي

                ای دل چه اندیشیده ای درعذرآن تقصیرها

               زان سوی او چندان وفا زین سوی تو چندین جفا

               زان سوی اوچندان کرم زین سوخلاف وبیش وکم

               زان سوی او چندان نعم ، زین سوی تو چندین خطا

               زین سوی تو چندین حسد، چندین خیال وظن بد

               زان سوی او چندان کشش چندان چشش چندان عطا

               چندین چشش ازبهرچه ؟ تاجان تلخت خوش شود

               چندین کشش ازبهرچه ؟ تا در رسی در اولیا

               ازبدپشیمان می شوی ،الله گویان می شوی

               آن دم تو را او می کشد تا وارهاند مرتورا

               ازجرم ترسان می شوی ، وزچاره پرسان می شوی

               آن لحظه ترساننده رابا خودنمی بینی چرا؟

               گرچشم تو بربست او چون مهره ای دردست او

               گاهی بغلتاندچنین گاهی ببازد درهوا

               گاهی نهد درطبع تو سودای سیم و زروزن

               گاهی نهددرجان تو نورخیال مصطفی

                این سوکشان سوی خوشان وان سوکشان باناخوشان

               یا بگذردیا بشکند کشتی دراین گرداب ها

               چندان دعاکن درنهان چندان بنال اندرشبان

               کزگنبدهفت آسمان درگوش تو آید صدا

               بانگ شعیب وناله اش وان اشک هم چون ژاله اش

                چون شد زحد،ازآسمان آمدسحرگاهش ندا

                گرمجرمی بخشیدمت وزجرم آمرزیدمت

                فردوس خواهی دادمت خامش رها کن این دعا

                گفتا نه این خواهم نه آن دیدارحق خواهم عیان 

                گرهفت بحرآتش شود من در روم بهرلقا

                گر رانده ی آن منظرم ،بسته است ازاو چشم ترم

                من درجحیم اولی ترم جنت نشاید مرمرا

                جنت مرا بی روی او هم دوزخ است وهم عدو

                من سوختم زین رنگ وبو کو فر انواربقا

                گفتندباری کم گری تاکم نگردد مبصری 

                که چشم نابینا شود چون بگذردازحد بکا

                گفت ار دوچشمم عاقبت خواهند دیدن آن صفت 

                هرجزو من چشمی شود کی غم خورم من ازعمی

                ور عاقبت این چشم من محروم خواهد ماندن

                تاکورگردد آن بصر کو نیست لایق دوست را

                اندرجهان هرآدمی باشد فدای یارخود 

                یاریکی انبان خون یاریکی شمس ضیا

                چون هرکسی درخورد خود یاری گزیدازنیک وبد

                ما رادریغ آید که خود فانی کنیم ازبهرلا

                روزی یکی همراه شدبا بایزید اندررهی 

                پس بایزیدش گفت چه پیشه گزیدی ای دغا

                گفتا که من خربنده ام.  پس بایزیدش گفت رو

                یارب خرش رامرگ ده تا او شود بنده ی خدا

                              ( از غزلیات شورانگیزمولوی دردیوان شمس )

 

 




تاریخ: شنبه 25 آذر 1391برچسب:,
ارسال توسط حميدرضارضايي
آخرین مطالب

صفحه قبل 1 2 صفحه بعد

آرشیو مطالب
پيوند هاي روزانه
امکانات جانبی